Ludzie mnie pytają: Jak to jest być pieskiem? A, wiecie, moim zdaniem to nie ma tak, że dobrze, albo że niedobrze, albo, że nie wiem. 

Gdybym miał powiedzieć, co cenię w życiu najbardziej, powiedziałbym, że ludzi, którzy mają smaczki. Ludzi, którzy podali mi pomocną łapę, kiedy sobie nie radziłem, kiedy byłem sam w schronisku, i co ciekawe, to właśnie przypadkowe spotkania wpływają na nasze życie. Gdyby nie ogłoszenie, że szukam domu, pewnie nie byłbym tu gdzie jestem. 

Chodzi o to, że kiedy wyznaje się pewne wartości, nawet pozornie uniwersalne, jedzonko, spanko, hasanko, bywa, że nie znajduje się zrozumienia, które by tak rzec pomaga się nam rozwijać. Ja miałem szczęście, by tak rzec, ponieważ je znalazłem, i dziękuję życiu! Dziękuję mu; życie to hasanie, życie to smaczki, życie to nawalanie się na ludzi o poranku! 

Wielu ludzi pyta mnie o to samo: ale jak ty to robisz, skąd czerpiesz tę radość, tę energię? Jak to jest, że po 1,5-godzinnym spacerze nadal chcesz się bawić? A ja odpowiadam, że to proste! To umiłowanie życia. To właśnie ono sprawia, że dzisiaj na przykład uczę się parkować, a jutro – kto wie? Dlaczego by nie – oddam się pracy społecznej i będę, ot, choćby, psim tera-tera-terapeutą…